Wieczorem, po ułożeniu dziecka spać i zjedzeniu kolacji, zasiadamy często przed telewizorem i pogryzając czekoladę oglądamy nasz ulubiony serial Mad Men. Wspaniały, pięknie zrealizowany obraz życia w Ameryce lat pięćdziątych i sześcdziesiątych. (Czy Wy wiecie, że dobrze sytuowani Nowojorczycy mieli już w tamtych czasach telefony na klawisze i telewizory na piloty? Nie wspominając o zmywarkach do naczyń- ja nie wiedziałam). Scenografia, ściśle podporządkowana stylowi epoki i tło historyczne scenariusza współgrają z losami mniej lub bardziej miłych i pięknych bohaterów.

Wiernie oddany styl noszenia się early sixties jest czymś  co wyjątkowo w tym serialu urzeka. Ci przystojni mężczyźni w garniturach i z przedziałkiem we włosach natartych brylantyną. Te kobiece kobiety, w koronkach, turbanach, gorsetach i długich rękawiczkach. Dziergane sweterki, apaszki, we włosach kwiaty lub kapelusze, cygaretki. Sztywne spódnice, czerwone paznokcie i staniki z fiszbiną. Perfekcyjnie ułożone fryzury, eye liner i szkarłatne usta. Ech, te czasy, kiedy „mężczyźni byli męscy a kobiety nosiły spódnice”...

Takie to piękne że aż sam magazyn Vogue apelował o zaadoptowanie stylu Mad Men, że aż Mattel wypuścił na rynek lalki barbie i ken inspirowane głownymi bohaterami. Takie to piękne, a jednak...

Dlaczego piękna Betty  Draper, niepracująca matka i żona bogatego i przystojnego męża, jest nieszczęśliwa? Przecież ma wszystko. Wychowana tylko w trosce o pozory i aparycję nie potrafi odnaleźć się w łatwej i nudnej codzienności?

Dlaczego sekretarka Joan, rudowłosy obraz kobiecej zmysłowości, w swoich atutach fizycznych widzi jedyną drogę do wspięcia się na wyżyny społeczne? Których szczytem, swoją drogą, jest usidlenie potencjalnego męża i uwicie rodzinnego gniazdka, bo jakież inne możliwości, jakie wyższe aspiracje mieć może kobieta?

Czemu skromna, prowincjonalna i niezbyt atrakcyjna Peggy jest traktowana przez kolegów jak powietrze dopóki nie zabłyśnie całkiem przypadkowo jako copywriter i od tego czasu nie znajdzie swojego miejsca ani wśrod męskiej – tej myślącej, ani kobiecej- tej, która  j e s t  swoim wyglądem, części biurowej społeczności?

Te i mnóstwo innych pytań nasuwa się kiedy oglądamy serial Mad Men. I nie tylko na temat kobiet. Bo są tu również na porządku dziennym homofbia, rasizm, antysemityzm. I tak sobie myślę, oglądając, że tak naprawde niewiele się od tamtych czasów zmieniło w społecznych obyczajach. I że szkoda, że większośc z nas nie zdaje sobie z tego sprawy.