Było o cudowności miejsca, w którym mieszkam ? O miasteczku St Cloud wznoszącym się na wzgórzu na zachodzie Paryża, królującym nad Sekwaną wieżą gotyckiego kościoła i niezliczoną ilością okien, okienek, dachów i daszków ? Oraz oczywiście puszystymi koronami drzew dostojnego, słynnego parc de st cloud.  Malutkie miasteczko o wielkomiejskim charakterze, którego dobrze sytuowani, estetyczni, gładcy na twarzach mieszkańcy maja dużo ładnych, dobrze wychowanych dzieci i są zawsze zadowoleni z życia.

Nie było ? Niemożliwe. Tyle śliczności, słodyczy w tych krętych uliczkach góra-dół, brukowanych, wąskich pasażach, w tych kamieniczkach z drzwiczkami, okienkiem, gzymsikiem, balkonikiem,  i kolorowymi wiatraczkami na parapetach, które furkoczą na wiosennym wietrze.

Ten balkonik jest obsadzony najprawdziwszymi
żonkilami, J'ADORE!

A gdy człowiek wespnie się jeszcze wyżej, na samą górę gdzie  wieżę Eiffla i inne paryskie wspaniałości ma się na wyciągnięcie ręki- tak dobrze je stad widać, znajdzie się na szerokich alejach wysadzanych wiekowymi, szumiącymi drzewami, przy których wznoszą się przepiękne, stare francuskie rezydencje. Szkoda tylko, że często ledwie je widać zza wysokich ogrodzeń. Francuscy właściciele zazdrośnie strzegą swoje posesje przed wzrokiem obcego i ogradzają się ile wlezie.

Oto tylko kilka widoczków złapanych w locie (a raczej w pędzie…. do pracy), ale obiecuję, że to nie koniec i że jeszcze wrzucę tu parę ładnych zdjęć mojego miasteczka. Bo, tak jak wszystkie wyjątkowe miejsca, których w regionie paryskim bez liku, jest ono tego warte.