W sobotę zostawiliśmy córunię u niani i znaleźliśmy się z Ukochanym jakieś sto kilometrów  od Paryża, w mieście Coulommiers. Miasto to, co na pewno wiedzą ci, którzy mieszkają we Francji, od średniowiecza słynie z produkcji serów o tej samej nazwie. Ja osobiście ser coulommiers uwielbiam. I jeśli znaleźliśmy się w tym małym, średniowiecznym, nie do końca zadbanym, niecałkiem pięknym, zatłoczonym mieście (korki jak na takie maleństwo, były straszne), całkiem przypadkowo, to ja natychmiast skorzystałam z okazji i udałam się na poszukiwanie „fromagerie” czyli sklepu serowarskiego, aby się obkupić w upragniony, przepyszny produkt.

Po drodze zjedliśmy coś na szybko w dziwnej restauracji, przed którą kwitły bujne klomby... sztucznych kwiatów.

No cóż, wiosna nie zawitała przez długi czas więc widocznie właściciele znaleźli substytut kwiecia. Szczerze mówiąc, takich plastikowych, sztucznych kwiatów nie widziałam już bardzo dawno, od czasów dzieciństwa, kiedy to z babcią chodziłam na grób prababci na wioskowy cmentarz.

Sery zakupiliśmy wspaniałe (i nawet nie bardzo śmierdzące). Prócz regionalnego specjału czyli coulommiers, który, nota bene, występował w trzech (!!!) odmianach, zażyczyłam sobie również brie (jako, że miasto Meaux, a jak wiadomo jak brie to koniecznie  brie de Meaux, znajduje się całkiem niedaleko Coulommiers), regionalny tomme nacierany wytłoczynami winnymi (fermentowanym winogronem z dna beczki, w której dojrzewało wino), Ukochanego ukochany, nieco podśmierdujący  saint nectare, twarożek świeżuteńki, jakiego we Francji uświadczyć można tylko w serowarniach, a który wchodzi w skład mego codziennego śniadaniowego menu, oraz kawał przepysznego, jakby wiedeńskiego sernika, sprzedawanego pod prostą acz słuszną nazwą „ciasto serowe”. Mmmm!

Na koniec kazałam dołożyć coś dla smakoszy: konfiturę do sera. Wszystkowiedząca pani za ladą doradziła jabłkowo-pigwową. Konfitury te są absolutnym delikatesem.

Nie będę opowiadać o degustacji w domu, wieczorem, kiedy wyjechała na stół „deska serów”, świeża bagietka ” i wspaniałe, czerwone bourgogne, bo nie muszę. Bo chyba nikt kto kocha sery, nie wątpi, że było to niebo w gębie, po prostu ABSOLUTNA PYCHA. A jeśli któs za serami nie przepada... no cóż, śmiem twierdzić, że wiele traci :)