Praca, praca, praca. Stara praca, a może i nowa ? Czy się zdecydować, przyłożyć do tego nowego projektu, czy się odważyć? To takie kuszące, jak każda nowośc, każde wyzwanie.

Tylko... kto się zajmie córcią wieczorem, poczyta z nią bajeczki przed snem zamiast wrócić i jedynie popatrzeć, jak śpi? Tylko tyle jej mieć z całego dnia- rano szybkie śniadanie-ubieranie a wieczorem zamknięte oczka i spokojny oddech w łóżeczku. Czy tak powinno być czy nie, czy ja mam to wiedzieć ? A skąd mam to wiedzieć, mnie zawsze uczyli, że kobieta to żona, matka, pracownica i kochanka, wszystko z osobna i na raz, tylko dlaczego kapitalizmie dzień ma ciągle tylo 12 godzin a nie conajmniej 20?

I jeszcze to slońce.... Slońce, gdzie jesteś? Wiosenne słońce, które rozjaśnia niebo i myśli w głowie. Promyki zastrzyki energii i dobrego nastroju. Wyjeżdżam na pierwszy wiosenny weekend Wielkanocny i liczę na Ciebie słońce, pamiętaj o mnie!! 

W niedzielę (dziś jest wtorek a ja znowu o niedzieli...:), korzystając z z tego, że córcia położona została do łożeczka na popołudniową drzemkę, zarządziłam czas relaksu. O owym zarządzeniu natychmiast poinformowałam ukochanego- aby mi przypadkiem nie przeszkadzał, i zamknęłam się w sypialni z 24-karatowym złotem na twarzy.  Wow!!

„Złotą” maseczkę zakupiłam tutaj. A że okazało się, że jest sprzedawana na sztuki, zamówiłam od razu 10 korzystając z promocji. Voilà:

Kupowałam przysłowiowego kota w worku bo nie miałam pojęcia, czy jest to dobry produkt. Obiło mi się o uszy jedynie kilka razy, że maseczki ze złotem są rewelacyjne, cudowne i świetne, a raz nawet wpadłam przypadkowo na program o urodzie w ITVN („I” od international) gdzie wychwalano ich właściwości.

Jako osoba zadbana i do pewnych granic (ale TYLKO do pewnych) przejmująca się swoim wyglądem fizycznym złapałam, jak to się mówi, okazję. Zwlaszcza, że maseczka ze złotem potrafi czynić cuda, a mianowicie ODMŁADZA. No, skoro odmładza, to ja, niedługo kończąc lat trzydzieści pięc, mieszczę się w przedziale wiekowym idealnej klientki.

A do tego jest taka piękna. Co prawda w dotyku trochę gumowa ale za to blyszcząca, i... złota.

To maska Inków? Zapytał ukochany.

...  

Ech, relaks z 24-karatowym złotem na twarzy jest relaksem iście królewskim. A jaka po nim cera, jakie rozświetlenie!

Leżąc sobie przez blisko 30 minut z tym skarbem obklejającym lico, odmłodziłam się wyśmienicie. Odpoczęłam, pojaśniałam. Choc przyznam- miałam przygotowany aparat aby sobie zrobić zdjęcie i uwiecznić tamten moment na blogu ale... wolałam oszczędzić Wam tego widoku... Cóż, piękność ma swoją cenę- czasem trzeba wyglądać brzydko aby potem być ładnym.

W tym sklepie mają jeszcze inne maski, na przykład złotą z dodatkiem kawioru lub też kolagenową ze śluzem ślimaka...?!??

Ja jednak pozostanę przy mojej po prostu złotej. Bo naprawdę warto!

A tu, kupka po zużyciu. Tyle złota tak blisko!* :)

* To cytat z Poświatowskiej. Czy ktoś jeszcze zna/pamięta/czyta Poświatowską?

Tyle bym chciała napisać. Na przykład jak siekałam świeżą kolendrę.

Ale zaczął się tydzień pięknym bo słonecznym, mroźnym (jak na Paryż- aż minus jeden!) poniedziałkiem i trzeba było wcześnie wstać, i biec, biec, biec przez cały dzień. Aż do wieczornego opadnięcia niemal bez sił na kanapie, tuż po ułożeniu dziecka do snu.

A kolendrę siekałam (właściwie odcinałam jej listki od łodyżek nożyczkami- to najlepszy sposób!) pachnącą wiosną, latem i wszystkimi świeżymi zapachami świata. Czy istnieje świeżość świeższa niż  świeża kolendra?

Pęczek zielonej, wonnej kolendry kupiłam w niedzielę rano na targu. Trochę zużyłam jako dodatek do wspaniałego dania, o którym na pewno kiedyś napiszę i nawet podam przepis- jak zrobię zdjęcia. Tym razem wszystko odbyło się za szybko- siekanie, gotowanie, szykowanie stołu, goście. No i zdjęć nie ma. A szkoda, bo danie jest efektowne,  lekko egzotyczne, szybkie, tanie i proste w realizacji (o tak! zwłaszcza to ostatnie)  i  przede wszystkim strasznie smakowite.

 

A resztę kolendry pocięłam nożyczkami, podzieliłam na porcyjki i zamrozilam w plastikowych torebeczkach. Na następne smakowite danie – zamrożony powiew świeżości. 

A na niedzielne śniadanie jak zawsze francuskie przysmaki prosto z piekarni: mleczna bułka wiedeńska, moja ulubiona drożdżówka-ślimaczek z rodzynkami no i oczywiście CROISSANTY.

U nas muszą być te maślane choć znam wielu zwolenników croissantów ordinaires czyli „zwykłych” lub też „pospolitych”, zakręcanych jak na rogalik przystało, pieczonych zazwyczaj z dodatkiem margaryny.   Kiedy się je wcina, nie tłuszczą tak bardzo palców masłem...

Po lewej croissant maślany po prawej „zwykły”

Smacznego!

Każdego ranka staram się znaleźć czas dla siebie. Nawet w tygodniu, kiedy trzeba się zrywać z łóżka i śpieszyć do codziennych obowiązków. Gdy o siódmej włącza się radio-budzik i wesoły głos prowadzącego  audycję zapowiada poranne wiadomości, ja jeszcze leżę z zamkniętymi oczyma i rozmyślam o przyjemnościach, które czekają mnie za chwilę:

 Na przykład już wyobrażam sobie jak stojąc pod prysznicem nakładam na włosy pachnącą maseczkę. Jak po prysznicu owijam się milusieńkim w dotyku, glaszczącym ciało szlafrokiem. Albo jak nalewam pachnącej czarnej kawy do jednego z moich kawowych kubków z nadrukami w stylu retro. Za chwilę ukroję sobie do tej kawy porządny kawał miękkiej, drożdżowej chałki. I obudzi sie córcia wołając oboje rodzicow, z radością wyciągnie do nas rączki ze swojego łóżeczka.

I tak dalej, i tak dalej. Bo takich momentów, wypełnionych przyjemnością jest bardzo wiele; rankiem, gdy zaczyna się nowy dzień, szczęśliwa jest niemal każda chwila. I te chwile to wlaśnie mój czas dla siebie. Gdy myślę w ten sposób nic nie jest w stanie przytrzymać mnie dłużej w pościeli, natychmiast wstaję i biegnę na przeciw szczęściu.

W soboty, takie jak dzisiaj, kiedy po śniadaniu nie muszę szykować siebie do pracy ani córci do niani, po śniadaniu tradycyjnie zapijanym  kawą  (i wlaściwie już symbolicznie- kawa, jej zapach, to symbole poranka), funduje sobie jeszcze duży kubek zielonej herbaty.  Prawdziwej chińskiej, z dodatkiem róży i jaśminu. Przypadowo znalazłam ostatnie pudelko w supermarkecie na półce z produktami z importu. Jako wielbicielka wszelkich odmian herbat nawet się nie zawahałam i natychmiast znalazło się w moim koszyku.

Kubek ze zdjęciem córci, w kubku przepyszna herbata, samo szczęście! To będzie jak zwykle przepiękny dzień. 

Troche słońca i powietrze jakby łagodniejsze- wiosna wyraźnie puka do drzwi!! Zerwalam się z łóżka przed siódmą; dziwne bo w piątki- dni, w które nie pracuję, lubię sobie poleniuchować w pościeli conajmniej do dziewiątej.

Do wstania o tak wczesnej jak na moje zwyczaje porze przyczynił się całkiem wiosenny śpiew ptaka za oknem oraz nagła chęc poszperania w internecie, poczytania, pooglądania zdjęc, ponapawania się jakąś twórczością, czyimiś zapiskami,czyimś, czemu nie?, życiem.

W miarę przeglądania blogów ogarniała mnie OCHOTA.

Ale zaraz potem pojawił się w salonie zaspany Ukochany, zaniepokojony moim wczesnym wstaniem, że może się żle czuję, że czy coś jest nie tak? oraz oznajmił, że krzątając się w kuchni obudziłam córcię.

Ech, podobno jak dzieci śpią to ściany można rozwalać i nic. I n n e dzieci tak, nie moje.

To było dzis rano. Potem zawiozłam córcię do niani, poleciałam na basen (mój obowiązkowy sport raz w tygodniu), po powrocie przełknełam porządny obiad i pojechałam po córcię aby tradycyjnie spędzić z nią piątkowe popołudnie. Plan był jak zawsze-sala zabaw i, z okazji nadejścia wiosny czytaj: dobrej pogody, spacer po parku.

Teraz jest wieczór i OCHOTA trzyma mnie nadal.

Chyba coś napiszę.

A w parku ganiałyśmy kaczki:

Kaczki połączyły się w urocze parki, wiosna Moi Państwo, wiosna jak nic!