Wiejskie obrazki

Leżę na trawie na kocu, jak za dawnych lat, stary koc i trawa, w trawie robaczki. Czasem przemknie się kot, czasem wierny pies połaskocze ogonem przebiegając obok, ochłodzi mokrym nosem stopę bez buta. U góry szumi stara jabłoń, mam książkę i słomkowy kapelusz na głowie, nie potrzeba mi niczego więcej. Słońce świeci tak mocno, jak na lato przystało-ni mniej ni więcej.

Trochę czytam, trochę popatruje wokół, cieszę oczy zielenią. Choć ptaki ćwierkają zewsząd, jaki spokój. Trochę wącham ziemie, która, zazwyczaj tak daleka, nagle znalazła się tuz pod nosem. Dlaczego na codzień nie pamiętamy o istnieniu ziemi? Kiedyś człowiek- dziecko natury dziękował jej nieustannie za dary.

Przesuwam palcami od stóp po trawie. Morze jest trzy kilometry stąd ale po co mi plaża i wsypujący się wszędzie piasek, kiedy mogę poleżeć na chłodnej od cienia trawie? Uniknąć wiecznego hałasu fal i powsłuchiwać się w odgłosy wsi. Po co mi gwiazdkowe hotele w rozgrzanych do niemożliwości kurortach kiedy tu w cieniu koron drzew powiewa przyjazny wietrzyk. Na co drinki pinia coco skoro na wyciagnięcie ręki krzak dojrzałych malin.  Po co bary design jeśli tu stary mur i w domu tak milo skrzypi drewniana podłoga. 

Ja, wnuczka rolników, od morza i plaży wole las i pola. Od palmy jabłoń z papierówkami albo śliwę obradzająca w węgierki. Stajenny odór od rybiego zapachu portów. A nic nie kojarzy mi się z wakacjami tak bardzo jak łan żółtego zboża gotów do młocki.

Kolejne marzenie do spełnienia: mam dom na wsi, mam dom na wsi, mam dom na wsi….     

Trzy wiejskie wieczorne obrazki: