Anioł

I wlecze się dalej, wlecze do wakacji, od tego upału i wleczenia się ledwo zipię, gdzie to żeby urlop brać dopiero w sierpniu. Najlepiej w lipcu, kiedy jeszcze na ulicach miasta resztki korków i tłoku, ulotnić się daleko wraz z pierwszymi wczasowiczami i wrócić wypoczętym wprost w pustki paryskiego sierpnia, kiedy jeszcze ruch w pracy się na dobre nie zaczął. Można się wtedy spokojnie przemieszczać autem bo z nadmiaru miejsc da się wszędzie zaparkować, a ulicami przewalają się tylko roztapiający się w upale turyści, wiec brak typowej nerwówki dnia codziennego. Uwielbiam Paryż w sierpniu, uwielbiam, już to gdzieś pisałam.

Niestety w tym roku w lecie jestem mamą pracująca (w zeszłe lato byłam tylko mamą, co ułatwiało sprawę:), wiec zgodnie z niepisanym prawem o wakacjach decyduje niania mojej córki. Biorę wiec urlop w sierpniu- tym samym terminie co ona.

No i tak się, do moich sierpniowych wakacji, ten czas wlecze.

Z pracy wychodzę, z racji lipcowego obluzowania terminów, dość wcześnie, i jadę odebrać córcię. Tą letnią porą odnajduję ją w parku, bawiącą się pod czujnym okiem swojej wspaniałej niani.

A że spotykam tam zazwyczaj koleżankę z córeczką, zostaję jeszcze z godzinkę na pogaduchy. Niania z resztą czeredki wraca do domu zostawiając dziecko pod moja, macierzyńską czyli z definicji najczulszą, najuważniejszą opieką. Tak więc córcia biega sobie po parku samopas a ja plotkują z Inaą na ławce.  Po napięciach dnia pracy oddycham tam, rozluźniam się, teleportowana ze świata na który składa się biurko, telefon, komputer na łono rozbuchanej latem natury. Przeciągam się, pozwalam odtajać parującemu od napięcia mózgowi.

Okazuje się jednak, ze z tą opieką to nie jest tak do końca. Aż boli mnie pisanie o tym, ze chyba jestem matką nieuważną. Boli wspomnienie przerażonego krzyku mojego dziecka i tego widoku- ostatnich ułamków sekundy jej upadku pod rozbujaną huśtawką unoszącą 10-letnią może (= ciężką) dziewczynkę. I boli ten potworny lęk, który czuję jeszcze pod skórą, pojawiający się zaraz po tym, jak rzucę się ratować potomstwo z opresji jak wiedziona instynktem samica. W takich momentach to nie mózg dyktuje, to ciało działa samo.

Moment-upadek, krzyk-impuls jak wicher porywający mnie abym dotarła jeszcze szybciej, działanie błyskawiczniejsze od myśli, tulenie córeczki do rozdygotanego serca. Płacz dziecka i moje łzy bezsilnej wobec nieodwracalnej przeszłości matki.  Gdybym mogła cofnąć czas o minutę, nie odwrócić głowy właśnie w chwili, gdy zbliżała się do huśtawki…

Po pierwszym odetchnięciu panika: co się mogło stać? Czy malutka główka przetrzymała gwałtowne spotkanie z huśtawką bez szwanku? Czy trzeba biec, jechać, prześwietlać, czy jeśli teraz nie ma po niczym śladu to czy to nie tylko pozory, czy jutro, pojutrze, za miesiąc nie okaże się, że?....

Jak sobie poradzić z tak olbrzymim niepokojem, gnieżdżącym się po całym ciele, a najbardziej w sercu?

Na szczęście okazało się, że huśtawka najprawdopodobniej tylko musnęła główkę Chris, mała przewróciła się sama tracąc równowagę, a jej płacz wynikał ze strachu a nie z bólu.

Na szczęście, na wielkie, wspaniałe, cudowna szczęście. „Na szczęście”, „na cale szczęście”, ile razy tak właśnie kończą się dziecięce niebezpieczne przygody, które bez tej odrobiny szczęścia byłyby czasem bardzo groźnymi wypadkami? Dlatego teraz już wiem na pewno- malutkie dzieci maja własnych Aniołów Stróżów. Aniołowie zmieniają bieg rozbujanych huśtawek aby tylko musnęły ich główkę zamiast porządnie w nią uderzyć,  układają małe ciałko lecące w upadku z lóżka lub przewijaka w pozycji takiej, aby grzmotniecie o ziemie nie było niebezpieczne, w ostatniej chwili przesuwają je o centymetr w bok aby padając twarzą na trawę nie wykłuły sobie oczka wystającym tuż przy ziemi kikutem suchego badyla.

A mnie, biednej, gniecionej wyrzutami sumienia, nieuważnej matce pozostaje im tylko dziękować za nieoceniona pomoc.